Historia Tarnowa rozpoczyna się w IX w. na Górze św. Marcina położonej obecnie ok. 3 km od centrum miasta. Miasto Tarnów zostało po raz pierwszy wzmiankowane w 1309 r.
Jedną z pierwszych murowanych budowli w Tarnowie był kościół parafialny pw. Narodzenia NMP. Gotycka świątynia była wielokrotnie przebudowywana w późniejszych okresach. Obecnie jest Bazyliką Katedralną, której wieża o wysokości 72 m. widoczna jest z daleka. Na uwagę zasługuje zabudowa rynku Starego Miasta, która w większej części zachowała swój średniowieczny układ. Znaduje się na nim sporo zabytkowych kamienic, pochodzących głównie z XIX w. ale jest też kilka renesansowych. W centralnej części rynku stoi ratusz, który był pierwotnie siedzibą rady miejskiej i sądu wójtowsko-ławniczego. Od 1931 r. stanowi obiekt ekspozycji muzealnej. Ratusz - symbol miasta jest jednym z najbardziej charakterystycznych budynków Tarnowa. Spacerując uliczkami dojdziemy do dziwnego na pierwszy rzut oka budynku zakrytego dachem. Tablica obok informuje, że jest to pozostałość po istniejącej w tym miejscu synagodze tzw. bima - będąca podwyższeniem, z którego odczytuje się fragmenty Toy i innych ksiąg prorockich. Syngagę wzniesiono po 1661 r. a zniszczona została przez Niemców w listopadzie 1939 r. Przy placu Katedralnym natkniemy się natomiast na budynek, który powstał na murze miejskim i pochodzi z 1524 r. a zbudował go Jan Mikołajowski. Jest on jednym z najstarszych budynków Tarnowa. Obecnie stanowi wraz z sąsiednimi kamieniczkami siedzibę Muzeum Diecezjalnego. Zachowały się w nim częściowo drewniane stropy i fragmenty polichromii, gotyckie obramowania okien, dwa kamienne późnogotyckie portale. Oprócz dużej ilości zabytków, które oferuje nam Tarnów, wspomnieć należy też, że miasto to pełni ważną rolę w przemyśle i gospodarce. Jest on ważnym ośrodkiem, w którym znajdują się zakłady chemiczne, maszynowe i metalowe. Jednym z ważniejszych przedsiębiorstw jest Grupa-Azoty mająca swoją siedzibę w tarnowskiej dzielnicy Mościce będący największym koncernem chemicznym w Polsce.
Źródło: wikipedia.pl
