Początki zamku leskiego wiążą się z magnacką rodziną Kmitów herbu Szreniawa. Kmitowie posiadali liczne dobra w województwach: krakowskim i ruskim.
Wnieśli oni duży wkład w kolonizację ziemi sanockiej i przemyskiej. Pierwszą ich rezydencją na ziemi sanockiej był zamek Sobień nad Sanem koło Sanoka zniszczony przez najazd węgierski w 1474 r. Wówczas to za miejsce administracji swoich dóbr obrali Lesko. Na miejscu obecnego zamku w 1473 r. kasztelan przemyski Jan Kmita zbudował drewniany dwór. W roku 1538 Piotr Kmita marszałek wielki koronny, wojewoda krakowski zlecił wybudowanie wieży mieszkalnej. W 1580 r. zamek składał się z dwóch budynków murowanych - parterowego mieszkalnego i piętrowego. W tym okresie Zamek miał cechy renesansowe, otoczony był w części murami, a w części drewnianą palisadą. Zabudowania tworzyły część mieszkalną i gospodarczą. Od II połowy XVI w. zamek staje się siedzibą Stadnickich na okres ponad 160 lat. Zamek został przebudowany i prawdopodobnie w 1656 r. otrzymał mury obronne z bastejami i basteją. W 1701 r. zamek został zniszczony przez Szwedów. Z rąk Stadnickich dobra z zamkiem przeszły w wyniku zamążpójścia córki Kazimierza Stadnickiego Teresy w ręce Ossolińskich. W latach 1765 - 1771 zamek został odbudowany przez Józefa Ossolińskiego, wojewodę wołyńskiego. W rękach Ossolińskich zamek pozostaje do 1769 r. W czasie konfederacji barskiej w zamku stacjonowały oddziały konfederatów. Dnia 9 września 1769 r. na zamku zmarł pułkownik Franciszek Pułaski, brat stryjeczny Kazmierza Pułaskiego z powodu ran odniesionych w bitwie pod Hoszowem. W 1769 r. w wyniku małżeństwa córki Józefa Ossolińśkiego z Józefem Mniszchem herbu Kończyc, chorążym koronnym dobra przeszły w ręce rodu Mniszchów. W 1783 r. zamek odbudowany przez Józefa Ossolińskiego spłonął. Do początku XIX w. zamek pozostał w ruinie. W 1799 r. gdy spadkobierczyni Józefa Mniszcha Julia Teresa poślubiła Franciszka Ksawerego Krasickiego, zamek i dobra przeszły do rodziny Krasickich. Odbudowę zamku rozpoczął Ksawery Krasicki w 1803 r. Prace trwały z przerwami. Zasadnicze roboty w zamku trwały w latach 1835 - 1840 według projektu Wincentego Pola. Zamek zmienił wówczas swoje oblicze, z obronnej warowni przekształcił się w otwartą rezydencję w tylu klasycystycznym. Wzniesiono parterową oranżerię. Wokół parku powtał park krajobrazowy w stylu angielskim. W czasie I wojny światowej zamek został zniszczony. Ponowną odbudowę zakończył w 1924 r. August Krasicki. W latach 1939 - 1941 gdy w wyniku paktu Ribentrop-Mołotow granica okupacji przebiegała na Sanie, Lesko i zamek znalazły się pod panowaniem Rosjan. W zamku stacjonowały oddziały graniczne. W 1941 r. miasto Lesko zostało zajęte przez Niemców. W czasie okupacji niemieckiej w zamku kwaterowały oddziały niemieckie. W 1944 r. Lesko wraz z zamkiem ponownie zajęli Rosjanie. Zamek pełnił funkcję sztabu wojskowego przez cały okres walk z oddziałami UPA. W czasie wojny rodzina Krasickich zamieszkiwała w Porażu koło Sanoka. W czasie II wojny światowej zamek został poważnie uszkodzony. Po jej zakończeniu od 1956 r. do poczatku lat 60-tych trwały prace remontowe. Po przeprowadzonym remoncie zamek został przystosowany na cele obiektu kolonijnego oraz wypoczynkowego. W roku 1967 zamek został wpisany do rejestru zabytków. Obecnie pełni funkcję pensjonatu Gliwickiej Agencji Turystycznej.
Źródło: tablica informacyjna obiektu
