Zamek w Ząbkowicach Śląskich został wzniesiony w latach 1522 - 1532. Wcześniej w tym miejscu stał gotycki zamek zbudowany w XIV w. Najstarsze wzmianki o warowni w tym miejscu pochodzą z 1321 r. W 1325 r. obiekt przetrwał oblężenie wojsk czeskich. W 1336 r. Bolek II zastawił go Luksemburgom. Ostatecznie zamek wraz z miastem został sprzedany przez syna Bolka - Mikołaja Małego. W połowie XV w. budowla przechodzi w ręce synów króla czeskiego jerzego z Podiebradów. W 1468 r. zamek został zaatakowany i zniszczony przez mieszczan wrocławskich, nyskich i świdnickich. W 1489 r. król węgierski Maciej Korwin zdobywa zamek i obiekt pozostaje w jego rękach do 1490 r.

Karol I  - książę ziebicki w latach 1522 (lub 1524)–1532 rozebrał częściowo pozostałe mury i zbudował zamek w stylu renesansowym. Nowa rezydencja zawierała w sobie pozostałości starej warowni. Budowniczym tego obiektu był Benedykt Rejt. Zamek założono na planie kwadratu, obronę murów można było prowadzić flankowym ostrzałem dzięki dwóm narożnym, trójkondygnacyjnym bastejom umiejscowionym po przekątnej. Pomieszczenia mieszkalne, oświetlone zewnętrznymi oknami, znajdowały się na wyższych piętrach. Szczyty murów miały dekoracyjną attykę, która osłaniała posterunki straży, a jej okienka były strzelnicami. Nad głównym wjazdem na dziedziniec, od wschodniej strony, była umieszczona tarcza herbowa fundatora zamku, a poza tym nie było tam żadnych dekoracji. Surowy portal z ciosanego kamienia zakończony ostrołukiem nawiązywał do gotyku. Nad bramą wznosiła się wysoka wieża zakończona attyką. Obok znajdowała się nieco węższa furta dla pieszych. Nad wejściem umieszczono dodatkowe stanowisko straży z otworem strzelniczym. Oprócz wieży bramnej była jeszcze mała kolista wieżyczka po północno-wschodniej stronie murów. Dziedziniec zamku zdobiły renesansowe krużganki.  Po oblężeniach, szturmach i zniszczeniach w następnych wiekach został ostatecznie opuszczony w 1728, a stan jego jeszcze pogorszył pożar z 1784. W okresie międzywojennym na zamku działało muzeum regionalne i schronisko turystyczne. Obecnie jest utrzymywany i konserwowany jako tzw. trwała ruina.