W roku 1292 znaleźć można pierwszą wzmiankę o tym renesansowym zamku. Najstarszą i według mnie najładniejszą częścią zamku jest wysoka, okrągła wieża z końca XIII w. ozdobiona elementami tzw. sgraffitowymi. Zamek robi wrażenie ogromnej budowli, gdy przespacerujemy się dookoła niego alejką, która biegnie w dawnej zamkowej fosie. Do 1945 r. zamek stanowił letnią rezydencję Hohenzollernów, po II wojnie światowej w zamkowych murach mieściło się wiele instytucji, obecnie w zamku mieści się Ochotniczy Hufiec Pracy.

Zamek oleśnicki jest renesansową budowlą wzniesioną w miejscu gotyckiej warowni z XIII wieku, był siedzibą książąt oleśnickich do XIX wieku. Budowę zainicjował prawdopodobnie Konrad I oleśnicki, a okres świetności zamku przypada na potomków czeskiego króla Jerzego z Podiebradów. Wieża zamku z końca XIII w. to najstarsza zachowana część budowli, przebudowana i ozdobiona oraz zwieńczona hełmem w późniejszych latach. Rozbudowa rezydencji rozpoczęła się w latach 1542-1561, a prace wykończeniowe trwały jeszcze w 1616. Dzięki Karolowi II zawdzięczamy obecny kształt zamku. W latach 1589-1600 zbudował on od fundamentów skrzydło wschodnie oraz renesansowe, krużganki na dziedzińcu zamku. Wejście do zamku wiodło przez dobudowany do pałacu (przed 1563) barbakan (przedbramie), do którego prowadził ponad głęboką fosą drewniany most. Portal bramny ozdobiony był tarczami herbowymi trzymanymi przez dwa stojące lwy.W prace projektowe zaangażowani byli śląscy architekci Bernard Niuron i Kasper Cuneo, który był prawdopodobnie autorem barbakanu i jego rzeźbionej bramy. Skrzydło południowe budowane do 1608, powstało po wewnętrznej stronie murów dawnego zamku. W 1616 połączono zamek z pobliskim kościołem galerią i zakończono budowę klatek schodowych. Wirtembergowie byli właścicielami zamku do 1792, a następnie Welfowie do 1884. Hohenzollernowie zrobili gruntowną renowację zamku, który był do 1945 letnią rezydencją rodziny. Do fosy otaczającej zamek dochodziły mury obronne miasta.