Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna
 

W II połowie XIII w. istniało w tym miejscu drewniane grodzisko obronne otoczone wałem i fosą. W początkach XIV w. zostało ono spalone. W drugiej połowie XIV w. Piotr herbu Odrowąż inicjuje budowę kamiennej wieży lub tzw. kamienicy oraz kaplicy w obrębie podwyższonego wału, wzmocnionego kamienną okładziną. Przed 1480 r. kasztalan krakowski Jakub Odrowąż zwany Dębińskim wznosi ceglano-kamienną rezydencję obronną. Stanowi ją zespół trzech odrębnych budynków (pałaców) skupionych wokół dziedzińca z drewnianymi gankami prowadzącymi do komnat piętra.

Od północy budowlę zamyka mur kurtynowy z otworem wejściowym oraz małym budynkiem przybranym (wartownią). Budynek wschodni z wysuniętą
przed lico wieloboczną kaplicą wzbogacony jest parą nadwieszanych wykuszy pokrytych kamienną dekoracją. Pałac zachodni uzupełniają narożne baszty na okrągłych stopach z kamienia. W obrębie zamku znajduje się wiele kamiennych detali architektonicznych o późnośredniowiecznej formie, przynależnych do tzw. stylu "długoszowego". Wszystkie wnętrza nakrywają stropy belkowe. Poszczególne budynki wieńczą oddzielne, strome dachy czterospadowe. Wzgórze zamkowe otacza wał drewniano-ziemny, umocniony częstokołem oraz fosą ze zwodzonym mostem od wschodniej strony założenia. Plan budowli jest kontynuacją średniowiecznych rozwiązań architektonicznych ale nosi cechy nowatorskie (brak silnych umocnień obronnych, dbałość o dekoracyjną formę elewacji, podkreślenie funkcji mieszkalnych) zapowiadając renesansowe budownictwo świeckie w naszym kraju. W 1583 r. zamek nabywa Węgier Ferenc Wesselini, który był zausznikiem i szambelanem króla Stefana Batorego. W 1586 r. elewacje zamku zostają otynkowane i ozdobione dekoracją sgraffitową (Jan de Simon). Wartownia otrzymuje zwieńczenie w postaci kamiennej attyki. Dziedziniec został wyłożony brukiem z otoczaków granitowych. Kamienne obramienia okien i drzwi ulegają częściowej wymianie. Wnętrza upiększają malowidła ścienne a nad niektórymi z nich rozpina się sklepienia. W 1608 r. właścicielami zamku są Fraksztynowie. W 1630 r. Zbigniew Fraksztyn sprzedaje zamek księżnej Teofili z Tarłów Ostrogskiej. W pierwszej połowie XVII w. Teofila a potem jej brat Zygmunt Aleksander Tarło herbu Topór dokonują wielu zmian w obrębie bryły zamku. Następuje przedłużenie budynku przybramnego w kierunku zachodnim i pozbawienie go attyki. Między pałac zachodni a południowy wstawiona zostaje piętrowa przybudówka zwana skarbcem. Potężne skarpy wzmacniają elewację południową i północną. Na przełomie XVII i XVIII wykonane zostają nowe obramienia okienne i drzwiowe m.in. portalu wejściowego fundacji Anny Tarłowej. Wnętrza ozdabiają regencyjne malowidła ścienne. W 1759 r. zamek zostaje przekazany rodzinie Lanckorońskich herbu Zadora. W 1777 r. Maciej Lanckoroński poleca zburzyć wieloboczną kaplicę gotycką. Na przełomie XVIII i XIX w. budowla jest w rękach Rogawskich a następnie Rudnickich. W 1831 r. dzierżawcy spławscy przechowują w zamku uciekinierów z powstania listopadowego. W 1835 r. zamek przechodzi na własność Jastrzębskich herbu Ślepowron. W połowie XIX w. Józef Albert Jastrzębski zleca nadbudowę krenelaża nad murem kurtynowym i wprowadza neogotycką stolarkę. W 1945 r. budowla zostaje przejęta przez Skarb Państwa. W latach 1967 - 1978 pracownie konserwacji zabytków z Krakowa przeprowadzają remont obiektu. W 1978 r. zamek staje się siedzibą oddziału Muzeum Okręgowego w Tarnowie.