Wilno kojarzy nam się przede wszystkim z Ostrą Bramą (gotycką bramą miejską na Starym Mieście) i znajdującą się w niej kaplicą z obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej. Oprócz tego, w Wilnie znajduje się też wiele innych pięknych zabytków godnych uwagi.
Ostra Brama - zbudowana została w latach 1503 - 1522 i jest wraz z przylegającym do niej kawałkiem muru obronnego pozostałością po istniejącej tu kiedyś fortyfikacji miejskiej. Nazwa bramy pochodzi od nazwy przedmieścia Wilna - Ostry Koniec.
Kaplica z obrazem Matki Boskiej Ostrobramskiej - wzniesiona została w 1829 r. Znajdujący się w niej obraz umieszczony został w bramie na początku XVIII w. Autor dzieła nie jest znany. Postać Maryi ok. 1671 r. okryta została złota szatą. Półksiężyc w dolnej części obrazu jest votum z 1849 r. Korony zdobiące głowę Madonny wykonane są ze złoconego srebra i nałożone jedna na drugą. Pierwsza korona - barokowa dla Królowej Niebios, druga - rokokowa dla Królowej Polski. Obraz został koronowany w lipcu 1927 r. przez metropolitę warszawskiego Aleksandra Kakowskiego. W uroczystości tej brał udział Józef Piłsudski i Ignacy Mościcki.
Kościół św. Piotra i Pawła - barokowa budowla ufundowana przez Michała Kazimierza Paca w II połowie XVII w. jako votum za pomyslne zakończenie wojny z Moskwą. Niezwykłe sztukaterie zdobiące kościół są autorstwa Pietro Pertiego oraz Giowanniego Gallego. Oprócz tego w wystroju kościoła zobaczyć można rokokową ambonę (1801 - 1804) w kształcie łodzi Piotrowej oraz bęben litewski stojący w kruchcie kościoła, który przywieziony został przez Michała Kazimierza Paca spod Chocimia w 1673 r.
Cmentarz Antokolski - położony jest na Rowach Sapieżyńskich i powstwał od 1809 r. Zajmuje 15 hektarów powierzchni i początkowo funkcjonował jako cmentarz szpitalny. W 1850 r. jego teren został powiększony z przeznaczeniem na pochówki katolickie. W 1905 r. powstała tutaj niewielka cerkiew. W 1918 r. w północnej części cmentarza armia niemiecka zbudowała osobny cmentarz niemiecki i rosyjski. Pochowani są tu też Polacy, którzy polegli w latach 1919 - 1921 (w czasie wojny polsko - bolszewickiej) i w 1939 r. po walkach z Niemcami. Po zakończeniu II wojny światowej zbudowano mauzoleum żołnierzy sowieckich i aleje zasłużonych.
Cmentarz na Rossie - założony został w 1801 r. Pochowani są tutaj polscy żołnierze, którzy polegli w latach 1919, 1920, 1939 i 1944.Oprócz żołnierzy znajdują się tu też groby wybitnych osobowości historii polskiej, białoruskiej i litewskiej. W 1952 r. cmentarz został poważnie zniszczony, a w 1967 r. został zamknięty. W 1969 r. wpisano go do rejestru zabytków. Cmentarz składa się z czterech części: Stara Rossa, Nowa Rossa, Cmentarz Wojskowy i Mauzoleum Matka i Serce Syna - grób Marii z Billewiczów Piłsudskiej - matki Józefa Piłsudskiego w którym pochowana jest urna z sercem Marszałka.
Brama Bazylianów - została zbudowana w stylu rokokowym przez Krzysztofa Glaubitza. Ten bogato dekorowany zabytek prowadził do Klasztoru Bazylianów.
Kościół św. Teresy - ze względu na to, że jest on połączony z Ostrą Bramą, często nazywany jest Kościołem Ostrobramskim. W 1626 r. do Wielkiego Księstwa przybył zakon karmelitów. Po wzniesieniu zabudowań klasztornych, karmelici wybudowali w latach 1635 - 1650 tę barokową istniejącą do dzisiaj świątynię dzięki fundacji Stefana Paca. W 1783 r. z boku wybudowano kaplicę Pociejów oraz kaplicę Matki Bożej Dobrej Rady. W 1760 r. pożar strawił pierwotne wyposażenie kościoła. Obecny rokokowy wystrój wnętrza pochodzi z XVIII w. W 1812 r. kościół ucierpiał przez wojska napoleońskie. W 1844 r. władze carskie wydały decyzję, na mocy której kościół został przekazany monasterowi św. Ducha (nigdy jednak nie został zamieniony na cerkiew dzięki postawie Rady Miasta). Ponownie został przejęty przez katolików po I wojnie światowej. W 1935 r. karmelici odzyskali kościół.
Cerkiew św. Ducha - kolejna budowla znajdująca się w pobliżu Ostrej Bramy, która wraz z monasterem pod tym samym wezwaniem stanowi jeden kompleks budynków. W 1597 r. w tym miejscu została wzniesiona pierwsza drewniana cerkiew z fundacji sióstr Teodory i Anny Wołowicz. Opiekę nad obiektem sprawowało Bractwo św Trójcy (później św. Ducha). Po 1611 r. była to jedyna świątynia prawosławna w Wilnie. W 1634 r. w miejscu drewnianego obiektu powstał nowy murowany budynek, który jednak został poważnie uszkodzony na początku XVIII w. podczas najazdu szwedzkiego. Rosyjski car Piotr I dofinansował odbudowę cerkwi. W latach 1748 - 1749 świątynia została ponownie zniszczona przez pożary. Obiekt odbudowano do 1753 r. W 1812 r. wojska napoleońskie uszkodziły cerkiew i rozgrabiły wnętrze. W latach 1836 - 1837 dokonana została kolejna przebudowa budowli. W 1850 r. cerkiew została uznana przez arcybiskupa wileńskiego i litewskiego za sanktuarium męczenników Antoniego, Jana i Eustachego, gdyż ich szczątki były już tutaj wcześniej przechowywane. W środku cerkwi w centralnym miejscu podziwiać można barokowy ikonostas (ścianę z ikonami znajdującą się między ołtarzem a nawą) który pochodzi z lat 1753 - 1756.
Cerkiew św. Trójcy - zbudowana w 1514 r. w stylu gotyckim przez księcia Konstantego Ostrogskiego stanowiła podziękowanie za zwycięską bitwę pod Orszą. Wcześniej stała tutaj drewniana cerkiew z XIV w. W 1608 r. cerkiew i znajdujący się obok klasztor został przekazany przez króla Zygmunta III unickiemu zakonowi Bazylianów. W 1748 r. obiekt został zniszczony przez pożar, odbudowano go wkrótce i w tym kształcie przetrwał do dzisiaj. W 1827 r. zakon zlikwidowano, a ich dobra przekazano wyznawcom prawosławia. W chwili obecnej cerkiew i klasztor są znów w posiadaniu Bazylianów. Na początku XIX w. w budynkach klasztoru powstało więzienie założone przez władze carskie. Więzieni byli tutaj w latach 1823 -1824 filomaci i filareci a wśród nich Adam Mickiewicz.
Kościół św. Kazimierza - wzniesiony został w latach 1604 - 1618 jako votum po kanonizacji św. Kazmierza Jagiellończyka. Jest to pierwszy barokowy kościół katolicki na Starym Mieście. Inicjatorami budowy byli król Zygmunt III Waza oraz Lew Sapiecha. Po kasacie zakonu jezuitów, którzy rezydowali obok kościoła, w 1773 r. świątynia została przejęta przez augustianów. W 1812 r. wnętrze kościoła zostało zniszczone przez armię francuską i zamienione na magazyn zboża. Późniejsza dewastacja nastąpiła po zamianie obiektu na więzienie dla jeńców rosyjskich. Kościół został zabrany katolikom w ramach represji po powstaniu listopadowym, a po powstaniu styczniowym przekształcono go na cerkiew. Świątynia powróciła do katolików w 1917 r. Po II wojnie światowej kościół ponownie został skonfiskowany przez władze radzieckie. W 1966 r. w obiekcie przeprowadzono remont i urządzono w nim muzeum z posągiem Lenina w miejscu ołtarza. W 1988 r. po odzyskaniu niepodległości przez Litwę, kościół został ponownie przejęty przez jezuitów i w 1991 przywrócono go do użytku sakralnego.
Krótki film z Kościoła św. Piotra i Pawła w Wilnie
Krótki film z Ostrej Bramy w Wilnie