Początki Łańcuta datuje się na wczesne średniowiecze i rok 1349, kiedy to za sprawą Kazimierza Wielkiego następuje lokacja miasta. Właścicielami Łańcuta kolejno byli: Pileccy, Stadnicccy, Lubormirscy i Potoccy. Początkowo pierwsza rezydencja właścicieli usytuowana była na wzgórzu w północnej części miasta.
Obecny zamek powstał w latach 1629 - 1642 z inicjatywy Stanisława Lubomirskiego. Zamek stanowił wówczas nowoczesną rezydencję wybudowaną w stylu "palazzo in fortezza". Składał się z budynku mieszkalnego z narożnymi wieżami, który otoczony był fortyfikacjami bastionowymi. W II połowie XVIII w. zamek z woli Izabelli Czartoryskiej Lubomirskiej zostaje przekształcony w zespół parkowo-pałacowy. Wnętrze zamku zyskało wtedy dodatkowe, bogate wyposażenie, zgodne z ówczesną modą. Zamkowe sale zapełniły się cennymi dziełami sztuki. W latach 70-tych XVIII w. rozpoczęła się modernizacja otaczającego rezydencję parku. Po usunięciu przedwałów zasadzono lipy i utworzono aleję spacerową. Wszystko to sprawiło, że Łańcut należał pod koniec XVIII w. do najpiękniejszych rezydencji w Polsce, do której przyjeżdżali wybitni muzycy i aktorzy. W 1816 r. właścicielem całej posiadłości po śmierci księżnej Lubomirskiej zostaje jej wnuk - Alfred I Potocki. Po nim zaś jego syn - Alfred II Józef, który był bardziej związany z dworem habsburskim i w Łańcucie przebywał rzadko. Zarówno zamek jak i park popadły wtedy w zaniedbanie. Kiedy Alfred II Józef zmarł, Łańcut przeszedł w ręce Romana Potockiego, który wraz ze swoją żoną Elżbietą z Radziwiłłów przywrócił rezydencji dawną świetność. Lata 1889 - 1911 to okres generalnego remontu i przebudowy zamku. Zamontowano w nim instalacje wodociągową, kanalizacyjną i elektryczną. Remont objął wszystkie kondygnacje a powstałe wtedy wnętrza przetrwały do dnia dzisiejszego. Elewację przekształcono w stylu neobaroku francuskiego. Prace remontowe w parku rozpoczęto w 1890 r. i zakończono w 1904 r. Powiększono jego powierzchnię prawie dwukrotnie i otoczono ogrodzeniem. W pobliżu zamku wzdłuż elewacji wschodniej powstał Ogród Włoski a od strony południowej Oranżerii - Ogród Różany. Przebudowa i modernizacja sprawiła, że zamek w Łańcucie dołączył do najbardziej luksusowych i okazałych rezydencji w Europie. Częstymi gośćmi byli tutaj: arcyksiążęta Rudolf i Franciszek Ferdynand. Łańcut odwiedzało też wielu dostojnych przedstawicieli arystokratycznych rodów. Od 1915 r. właścicielem Łańcuta jest Alfred III Potocki. W latach 20-tych XX w. zmodernizowane zostało centralne ogrzewanie w zamku i w podziemnych pomieszczeniach urządzono łaźnię. Zamek stał się obiektem wielorakich spotkań towarzyskich. Przyjeżdżali tutaj przedstawiciele rodów królewskich arystokracji z Polski i z zagranicy oraz sławni politycy. W 1944 r. Potocki zostaje zmuszony opuścić Łańcut. Zmarł w 1958 r. zagranicą.
Spacer po zamkowych wnętrzach może przyprawić o zawrót głowy. Każda z zamkowych sal jest inna i wyposażona w liczne eksponaty charakterystyczne dla stylu danej epoki. Zamek zwiedzać można grupowo z przewodnikiem lub indywidualnie z audioprzewodnikiem. Jednym z mankamentów tego ostatniego zwiedzania jest brak mapki w jakiej kolejności należy poruszać się po salach. Oprócz tego we wnętrzu obowiązuje całkowity zakaz robienia zdjęć. Będąc w tych stronach zamek w Łańcucie odwiedzić warto, gdyż niewiele jest już tak pięknie zachowanych i zadbanych obiektów historycznych w kraju.
Źródło: www.zamek-lancut.pl