Ruiny murowanego zamku znajdującego się na wapiennej skale nie zostały dotychczas solidnie zbadane. Zamku nie wspominają średniowieczne przekazy, co wraz z brakiem wyników badań wykopaliskowych utrudnia weryfikację powszechnie wyrażanego poglądu, że zamek został wzniesiony przez Kazimierza Wielkiego i pełnił funkcję strażnicy w systemie obronnym zachodnich granic Królestwa Polskiego. Najprawdopodobniej zamek na Ostrężniku funkcjonował krótki okres i został zburzony w 1391 r. przez ekspedycję karną wysłaną z Krakowa przez króla Władysława Jagiełłę przeciw księciu Władysławowi Opolczykowi. Władysław Jagiełło przejął zamek dla korony i przekazał ruinę w dzierżawę Janowi ze Szczekocin - kasztelanowi lubelskiemu. Ten jednak nie odbudowuje zamku i obiekt popada w dalszą ruinę.
Zamek był jak na owe czasy bardzo obszerny. Składał się z zamku dolnego i górnego oddzielonych od siebie głęboką fosą wypełnioną wodą z górnego nieczynnego już źródła. Zamek górny mieścił się na wysokiej, urwistej od strony północnej skale i zajmował obszar o powierzchni 1500 m2. Długość murów obwodowych wynosiła 144 m. W południowej części wznosiła się wystająca na zewnątrz murów obszerna czworokątna baszta, pod którą znajdowały się zasypane obecnie podziemia. Zamek dolny miał powierzchnię 7200 m2.